tampopo

ดูหนัง ซีรี่ย์ที่ตัวเองชอบลดความเครียดได้อย่างไร

เชื่อว่าทุกคนคงเคยอยู่ในโหมดปลั๊กหลุดอยู่บ่อยแบบว่าหมดเรี่ยวหมดแรง เหนื่อยล้า สมงสมองไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว เครียด เป็นภาวะเสียการควบคุม หลังจากที่ใช้พลังงานในการเรียน ประชุม ทำงานอย่างเคร่งเครียดตลอดทั้งวันต่อเนี่องยาวนาน…แค่เรื่องคิดจะกินอะไรมื้อเย็น ยังแทบอยากจะหาใครมาช่วยป้อน เคี้ยว กลืน ย่อยให้เลยก็ดี…แต่พอได้นั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดซีรี่ย์ที่ชอบปุ๊บ เห้ย… รู้สึกตัวเบา เหมือนได้หลุดจากโลกใบเก่ามาที่โลกใบเดิมของเรา…ทฤษฎีการผ่อนคลายความเครียด ด้วยการดูรายการทีวีที่เคยดู ซีรี่ย์ที่ชอบ นั้นมีเหตุผลสนับสนุนอยู่ว่า…ตั้งแต่บรรพบุรุษมาเนี่ย สัตว์สังคมอย่างพวกเรา ต้องเอาตัวรอดด้วยการอยู่กันเป็นกลุ่มก้อน ดังนั้นความสุขของเราจึงมาจากการได้รับการยอมรับและการสื่อสารปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นๆ โดยที่สัญชาตญาณนี้ย้ายจากการพบปะระหว่างคนกับคน มาในรูปแบบของสื่อต่างๆ อย่างรายการทีวี ซีรี่ย์ นิยายที่ไม่มีตัวตนอยู่จริง เราเลยรู้สึกว่าตัวละครในนิยายบางตัวเหมือนเป็นเพื่อนที่เราคุ้นเคย เพราะไม่มีเหตุผลจริงๆ ที่มนุษย์จะพัฒนากลไกเพื่อแยกความแตกต่างระหว่างคนจริงๆ ในชีวิตของเรากับคนที่กลายเป็นของจริงในจิตใจของเรา” ดังคำกล่าว ของ ดร.กาเบรียล นักจิตวิทยา ที่ว่าผู้คนไม่ได้แยกความแตกต่างระหว่างสองสิ่งนี้จริงๆ ซึ่งหมายความว่าเราสามารถเติมเต็มความต้องการของเราในการเป็นส่วนหนึ่งด้วยความรู้สึกเชื่อมโยงกับคนอื่นๆ ผ่านเรื่องเล่า…. แล้วทำไมถึงต้องดูซ้ำหล่ะ…เหตุผลคือเราเหนื่อยเกินไปที่จะพยายามทำความรู้จักตัวละครใหม่ๆ หรือแพทเทิร์นรายการใหม่ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะถูกจริตไหม…ไม่อยากคาดเดาเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในซีรี่ย์ กลัวผิดหวัง ไม่เป็นไปอย่างที่คิด แบบว่าไม่อยากเสียเวลา เสียพลังงานใดๆอีก…. แล้วที่เจ๋งไปกว่านั้นก็คือว่า การดูซีรี่ย์เรื่องที่ชอบ รึทีวีรายการโปรดที่ดูซ้ำไปซ้ำมา ยังช่วยเยียวยาจิตใจ ช่วยให้รู้สึกเหงาน้อยลง เพราะเวลาที่เราดูสิ่งเดิมๆที่คุ้นเคย จิตใจเราจะกลับไปรับความสุขจากความรู้สึกแรกที่เคยดูรายการนั้น หรือบางครั้งเราอาจจะชอบบรรยากาศ ณ ตอนนั้น ได้หวนคิดถึงช่วงเวลาที่เรามีความสุข เรียกว่าการดูซ้ำ เป็นการชาร์จแบตให้ใจอย่างดีมากๆวิธีนึงเลย ….ถ้าวันนี้พัง ลองหยิบเอาซีรี่ย์เรื่องโปรดมาเปิด ก็อาจจะทำให้กลับมายิ้ม อิ่มเอมก่อนนอนก็ดีมากนะคะ

เมืองใหญ่ สุขภาพใจจึงสำคัญ คุยเรื่องสุขภาพจิตของคนกรุง (Urban Mental Health) เพื่อสร้างกรุงเทพที่ดีกว่าเดิม

‘ความห่าง’ ช่องว่างทางใจของคนเมือง

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเศรษฐกิจ โอกาสและตลาดงานคือหัวใจของความเป็นเมืองที่ดึงดูดผู้คนให้เข้ามาอยู่อาศัย  ในช่วงต้นของเวทีเสวนา คุณศานนท์ กล่าวถึงความสัมพันธ์ของคนในเมืองว่า เมืองที่คนอยู่มาก ก็มีความซับซ้อนมาก แต่ความสัมพันธ์ของคนก็เปลี่ยนตามไปด้วย จากที่เคยอยู่เป็นชุมชน มีผู้นำทางจิตวิญญาณ ผู้คนมีเวลาให้ครอบครัว ก็จางหายไป “คนไม่ปฏิสัมพันธ์กัน” คือปัจจัยหลักที่ทำให้คนรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง มากขึ้น และนำไปสู่ปัญหาสุขภาพจิต ซึ่งไม่ต่างจากเมืองอื่นๆ ทั่วโลก เพราะฉะนั้นกรุงเทพ จะต้องสร้างชีวิตระหว่างตึก (Life Between Building) คือทำพื้นที่ให้เกิดกิจกรรมสร้างสรรค์ เพิ่มพื้นที่สร้างสรรค์มากขึ้น เพื่อให้คนกลับมามีความสัมพันธ์เหมือนเดิม ดร.นพ.วรตม์ หรือหมอเนท ก็ได้เพิ่มเติมในประเด็นนี้ว่า ความเครียดของความเป็นเมืองนั้นสูงมาก ไม่ว่าจะมีโรงพยาบาล มีคลินิกหรือทรัพยากรเท่าไรก็ไม่เพียงพอรองรับ 

เสียงอึกทึกครึกโครม มลภาวะ จอบิลบอร์ด  คือสิ่งกระตุ้นเราในทุกๆ วัน ในขณะเดียวกันพื้นที่สงบ ก็เข้าถึงยาก ทำให้เราเคยชินกับแสง สีเสียง สิ่งกระตุ้นเหล่านี้  คือเสียงสะท้อนจากคุณอมรเทพ ในประเด็นนี้ “การอยู่ในเมืองที่มีความหลากหลายและเหลื่อมล้ำสูง ทำให้เราเปรียบเทียบมากขึ้น เราไม่สามารถอยู่โดยปราศจากสิ่งกระตุ้นเหล่านี้ได้อีกแล้ว” คุณอมรเทพกล่าว

เจ็บป่วยทางใจ ไม่ใช่แค่เรื่อง ‘ส่วนตัว’

พื้นที่ปลอดภัยเป็นเหมือนกุญแจสำคัญในการแก้ไขปัญหาสุขภาพจิต ตั้งแต่ครอบครัว ชุมชน ถึงสังคมเมือง คุณศานนท์สะท้อนในประเด็นทำอย่างไรให้คนเมืองมีพื้นที่ปลอดภัยว่า “ปัญหาสุขภาพจิต เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว เราก็เป็นหนึ่งในสังคมนั้น เวลามีคนป่วย เราเป็นส่วนหนึ่งของการทำให้ป่วย ดังนั้นจึงไม่ใช่แค่การเพิ่มโรงพยาบาล แต่ต้องเริ่มไปที่การศึกษา ทำอย่างไรให้คนมี Empathy ต่อกันมากขึ้น ฟังอย่างลึกซึ้งมากขึ้น มีพื้นที่แล้ว จะทำอย่างไรที่ให้คนรู้สึกปลอดภัย จัดกิจกรรอย่างไร อย่างเด็กบางคนครอบครัวไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัย มีความรุนแรงในบ้าน เรามีห้องสมุด มีกิจกรรมเสาร์ อาทิตย์ มีสิ่งแวดล้อมที่จะส่งเสริมไม่ให้เกิดปัญหาสุขภาพจิต” เช่นเดียวกับที่คุณอมรเทพก็เชื่อว่า ปัญหาสุขภาพจิตนั้น ไม่ใช่เรื่องของปัจเจก เพราะปัญหาสุขภาพจิตมีปัจจัยสามด้าน คือ ชีววิทยา จิตวิทยา และสังคม ซึ่งอาจทับซ้อนกันได้อีก อย่าง ผู้พิการเมื่ออยู่ในสังคมที่ไม่เท่าเทียมกันก็นำไปสู่ปัญหาสุขภาพจิต  เป็นต้น 

นอกจากพื้นที่ปลอดภัยเชิงกายภาพ อย่างสวนสาธารณะ โรงเรียน ห้องสมุด ที่สามารถจัดสิ่งแวดล้อมให้เกิดพื้นที่ปลอดภัยได้ พื้นที่เชิงจิตใจก็สำคัญไม่แพ้กัน คุณหมอเนตยกตัวอย่าง New York ที่มีกลุ่มคนรวมตัวกันเพื่อบำบัดเยียวยากันและกัน ถ้ามีพื้นที่ทางจิตใจที่คนได้เชื่อมโยงกันก็จะรู้สึกมีส่วนร่วมกับชุมชน 

ปัญหาทางใจ ไม่ใช่ตราบาป

ปิดท้ายวงเสวนาด้วยประเด็นการขับเคลื่อนเชิงนโยบาย เพื่อทำให้ปัญหาสุขภาพจิตของคนเมืองนั้นถูกแก้ไขอย่างแท้จริง คุณอมรเทพ อยากให้เริ่มที่การมองว่า สุขภาพจิตนั้นเป็นเรื่องธรรมดา สามารถพูดถึงได้ การมีปัญหาสุขภาพจิตไม่ได้เป็นตราบาป แล้วร่วมกันรับฟัง ไม่ตัดสิน แล้วสร้างบทสนทนา มีพื้นที่ให้ทุกคนได้แสดงความเห็น และรู้ว่าพื้นที่ตรงนี้เป็นพื้นที่ปลอดภัย  ด้านการทำงานของกรุงเทพมหานคร คุณศานนท์ ได้เล่าถึงการทำงานของกรุงเทพว่า ได้มุ่งเน้นไปที่การป้องกันก่อนเกิดปัญหาสุขภาพจิต เริ่มตั้งแต่โรงเรียน “เราต้องทำโรงเรียนให้ปลอดภัย เด็กไม่ต้องแข่งขันกันเรียนจนเกินไป จนรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย”จึงมีการนำนวัตกรรมการศึกษามาใช้เพื่อลดการแข่งขันและส่งเสริมการค้นหาความถนัดเฉพาะบุคคล และพื้นที่ที่ให้ค้นหาตัวตน ซึ่งปัจจุบันกรุงเทพมี ห้องสมุด 34 แห่ง บ้านหนังสือ  140 หลัง ลานกีฬา 1000 แห่ง  

และสุดท้ายนี้ทุกปัญหาสุขภาพจิต เราจับมือก้าวผ่านกันได้หากเรามองว่า เราทุกคนคือมนุษย์คนหนึ่งและเราต่างเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันที่ทำให้เกิดปัญหาสุขภาพจิต

“เพราะพื้นที่ปลอดภัยไม่ใช่พื้นที่แห่งความสุข 100% แต่เป็นพื้นที่ที่โอบรับทุกความรู้สึก”

สุขภาพจิตของ LGBTQI (LGBTQI Mental Health) ที่อยากเห็นสังคมแห่งการยอมรับตัวตน

พื้นที่ปลอดภัยสำหรับชุมชน LGBTQI+ หน้าตาเป็นอย่างไร

ในช่วงต้นของการเสวนา คุณเขื่อน ภัทรดนัยได้เล่าถึงผลการศึกษาที่บ่งบอกว่า ในหลายพื้นที่ผู้ที่มีความหลากหลายทางเพศมีความคิดเรื่องฆ่าตัวตายมากกว่า ชาย หญิง เพราะเรายังขาดพื้นที่ในการถูกยอมรับทั้งทางกฎหมายและตัวตน ขาดพื้นที่ในการรับฟัง หรือบอกได้ว่า ชุมชน LGBTQAI+ ขาดพื้นที่ปลอดภัย ซึ่งพื้นที่ปลอดภัยสำหรับคุณเขื่อนนั้น จะมีหน้าตาจะเป็นอย่างไรก็ได้ ตราบใดที่สามารถสำรวจความรู้สึกไปด้วยกันได้ เราเกลียดกันได้โดยที่ไม่ต้องแตกแยก เราสำรวจความคิด ความรู้สึกเรื่อง Sex ได้โดยไม่ต้องรู้สึกผิด รู้สึกอับอาย เพราะสังคม LGBTQAI+ เราถูกมองว่ามาพร้อมเรื่องของความอับอาย  เราสำรวจเพื่อให้หาทางไปต่อได้ โดยไม่ต้องรู้สึกแบบนี้ ได้เป็นตัวเอง และต้อนรับทุกอารมณ์ได้ อยู่แล้วอยู่กับปัจจุบันได้มากที่สุด

“เราชอบคิดว่าชีวิตที่ดีคือชีวิตที่มีความสุข พื้นที่ปลอดภัยไม่ใช่ความสุข100 เปอเซ็นต์ แต่เป็นการเข้าใจตัวเองเมื่อเราทุกข์ โกรธ เราจะอยู่กับอารมณ์เหล่านี้ได้อย่างไร ไม่ใช่การกำจัดความรู้สึกเหล่านี้ออกไป แต่เป็นการเข้าใจว่าเรากับอารมณ์ต่างๆ สัมพันธ์กันอย่างไร” เขื่อน ภัทรดนัย

ด้านคุณจิ๊บ ณภัค ที่กล่าวถึงสังคมยุคปัจจุบันว่า โซเชียลเน็ตเวิร์คเป็นเสมือนปัจจัยที่ 5 ที่พ่วงมากับการต้องการถูกยอมรับเพื่อให้รู้สึกมีคุณค่า เมื่อไม่ได้รับการยอมรับในตัวตนก็ทำให้เกิดการ Suffer ก็จะนำไปสู่ปัญหาสุขภาพจิต พื้นที่ปลอดภัยสำหรับคุณจิ๊บจึงเป็นพื้นที่ที่เราสามารถเป็นตัวเองได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องกังวลการโดนตัดสิน 

พ่อแม่ยุคใหม่ ทำอย่างไรให้เป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับลูก

ในการสร้างพื้นที่ปลอดภัย ครอบครัวคือหน่วยแรกเริ่มสำคัญที่จะทำให้เกิดขึ้นได้ หมอโอ๋ ผู้เชี่ยวชาญด้านกุมารแพทยศาสตรวัยรุ่น นำเสนอวิธีที่ทำให้ลูกเห็นพ่อแม่เป็นพื้นที่ปลอดภัย กล้าที่จะสื่อสาร และเปิดเผยตัวตนไว้อย่างน่าสนใจ ว่า เด็กๆ หรือว่าเราทุกคนเติบโตมาเหมือนฟองน้ำ ซึมซับสิ่งรอบตัวตลอดเวลา ถ้าพ่อแม่อยากทำให้ลูกเชื่อว่าตัวเองเป็นพื้นที่ปลอดภัย ก็ต้องทำตัวเองให้เป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะเด็กๆ ซึมซับผ่านการกระทำของพ่อแม่ตลอดเวลา เขาจะสังเกตเวลาพ่อแม่ดูละคร อย่างดูซีรีส์วาย ดูข่าว พ่อแม่มีปฏิกิริยา สายตาท่าทีเป็นอย่างอย่างไร ดังนั้นพ่อแม่ต้องคุยกับตัวเองก่อน ว่าเราคิดอย่างไรกับสิ่งเหล่านี้ ตั้งคำถามไปถึงความเชื่อเดิมที่มี เช่น จริงไหมที่เพศหลากหลายไม่มีความสุขในชีวิต จากนั้นให้ฝึกการฟังอย่างลึกซึ้ง 

“จะเป็นอะไรก็ได้ขอแค่เป็นคนดีก็พอ” อีกหนึ่งประโยคคลาสสิคที่พ่อแม่มักพูดกับลูก คุณเขื่อนเล่าว่า เป็นประโยคที่ค่อนข้างกดดัน เป็นเหมือนยาพิษที่เคลือบน้ำตาล เพราะมันแฝงคำถามว่าคนดีในบรรทัดฐานของคนอื่นเป็นอย่างไร ต้องเก่ง ต้องขยัน ถึงได้รับการยอมรับว่าเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ดังนั้นประโยคที่เราฟังแล้วคุ้นชิน บางทีเราอาจพูดไปโดยไม่รู้เลยว่านี่คือเงื่อนไขที่กดทับใครสักคนอยู่ ด้วยคำว่าหวังดี 

“เพราะมนุษย์ไม่ได้มีอย่างใดอย่างหนึ่ง มีดี-ไม่ดี มีเก่ง-ไม่เก่ง การยอมรับที่ต้องแลกมากับความภูมิใจของพ่อแม่จะกลายเป็นสิ่งกดทับ แค่จะเป็นตัวเองเฉยๆไม่ได้ แต่ต้องเป็นซุปเปอร์มนุษย์ พ่อแม่ไม่ได้รักลูกที่เขาเป็นเพศอะไร รักตั้งแต่อยู่ในท้อง ตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นเพศอะไร แต่วันนี้เราหลงลืม อยากให้กลับมาคอนเนคกับความรักอีกครั้ง” คือถ้อยคำส่งท้ายที่หมอโอ๋ฝากให้พ่อแม่ทุกคนในประเด็นนี้ 

ยอมรับและให้คุณค่าตัวเอง ในวันที่สังคมไม่ยอมรับ

การยอมรับตัวเอง ท่ามกลางสังคมที่ยังไม่โอบรับเพศหลากหลายมากพอ เป็นโจทย์สำคัญของใจที่คนในชุมชน LGBTQ ต้องเผชิญ หมอโอ๋ พูดถึงการยอมรับตัวเองว่า “การยอมรับตัวเองฟังเหมือนจะง่าย แต่การเติบโตของคนๆ หนึ่งต้องอาศัยสายสัมพันธ์อันมั่นคง หนึ่งในนั้นคือพ่อแม่ มนุษย์ไม่ได้มีความสุขจากภาพมายาคติ เรียนจบ แต่งงาน มีลูก สิ่งนี้เป็นมายาคติมากๆ เรามีความสุขได้เท่าที่เราตัดสินใจจะมี และความสุขหนึ่งที่มนุษย์จะมีได้คือการเป็นตัวเอง และได้รับการยอมรับจากคนที่เขารัก เพราะฉะนั้นเราต้องทำให้เขาได้เป็นตัวเอง ทำให้เขารู้ว่าไม่ว่าเขาจะเป็นอะไร จะมีคนที่รักเขาอยู่เสมอ และพ่อแม่จะทำสิ่งนั้นได้ต้องมาจากสังคม สังคมต้องเปิดกว้าง ยอมรับ  การเติบโตของพวกเราทุกคนคือการแสดงตัวตนของเราทุกคน การยอมรับคนเหล่านี้ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง เรากำลังช่วยคนในสังคมจำนวนมาก ได้เป็นตัวเองและพ่อแม่ที่จะรู้ว่าเขาจะเติบโตมาในสังคมที่ปลอดภัย” 

เช่นเดียวกับที่คุณเขื่อนมองว่าการยอมรับตัวเอง นั้นไม่ได้ทำสำเร็จในวันสองวัน “การรู้จักตัวเองทุกวันนี้มันเป็นเหมือนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป มีหนังสือ How to มากมาย ทำได้ใน  7  วัน  10 วัน แต่จริงๆมันใช้เวลานานมาก และใช้เวลาแตกต่างกัน อย่ากดดันตัวเองซ้อนทับลงไป เพราะเส้นทางการเดินทางของแต่ละคนแตกต่างกัน”  

ในมุมมองของการยอมรับจากสังคมนั้น คุณเขื่อนกล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าเขาพูดแล้วเราต้องยอมรับในสิ่งนั้น ไม่ถูกยอมรับไม่ได้แปลว่าเราต้องจำยอมกับการไม่ถูกยอมรับ การเปลี่ยนแปลงต้องใช้เวลา ดีลกับสังคมยังไม่ได้ก็ให้ดีลกับตัวเอง ในโมเมนต์นั้นให้ดีลกับตัวเองได้ทีละนิด เราตระหนักรู้ได้ว่าเรารู้สึกอย่างไร แล้วนำมาเข้าใจตัวเอง เช่น มีคนบอกว่าเรา สาว เราไม่ชอบถ้ารู้สึกก็คือรู้สึก แล้วพยายามเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเรากับคำนี้ เมื่อเราเข้าใจ เราจะวางมันได้ แต่ก็อย่าปล่อยว่าเราต้องยอมรับ เราต้องลุกขึ้นมายืนหยัดกับสิ่งที่เราเป็น” 

ปิดท้ายด้วยถ้อยคำดีๆ ที่คุณเขื่อนกล่าวไว้ในงานว่า Hurt people Hurt people คนที่มีบาดแผลก็มักจะทำร้ายคนอื่นต่อ เพราะเข้าใจว่านั่นคือการส่งความรัก ดังนั้นหากสังคมเป็นพื้นที่ปลอดภัย สังคมแห่งความเข้าใจ เราทุกคนจะถูกยอมรับในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง เมื่อทุกคนได้รับการยอมรับในตัวตน ก็จะไม่มีใครต้องเจ็บปวดทางใจและส่งต่อความรัก ความปรารถนาดีไปในสังคมอย่างถูกวิธี

ในวันที่ 9 ตุลาคม 2565 ทาง Tampopo ได้มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งของการเพิ่ม awareness ด้านสุขภาพจิต โดยเป็นการเข้าร่วมกับมูลนิธิสติแอพ (Sati App) ร่วมกับเครือข่ายสุขภาพจิตภาคประชาชน อาทิ มูลนิธิรุกข์ กลุ่ม Understand และเครือข่าย Global Shapers Bangkok เป็นต้น แต่ละท่านในงานได้มีการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับการรับมือปัญหาด้านสุขภาพจิตและการเปลี่ยนแปลงของสังคมโดยเฉพาะคนเมืองในเขตกรุงเทพมหานคร โดยกลุ่มเคลือค่ายสุขภาพจิตภาคประชาชนจึงได้จัดตั้งโครงการ Better Mind Better Bangkok ขึ้นครั้งแรกที่ หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร เพื่อให้สอดคล้องกับวันสุขภาพจิตโลก ซึ่งตรงกับวันที่ 10 ตุลาคมของทุกปี

การเพิ่มความตระหนักทางด้านสุขภาพจิตในครั้งนี้ยังได้มีการพูดถึงประเดนทางสังคมเกี่ยวกับเรื่อง LGBTQI+ อีกด้วย และ Urban Mental Health

1) สุขภาพจิตของ LGBTQI (LGBTQI Mental Health) ที่อยากเห็นสังคมแห่งการยอมรับตัวตน

ภายในงาน มีกิจกรรมเสวนาด้านสุขภาพจิตในกลุ่มคนต่างๆ ได้แก่ เยาวชน ผู้หญิง LGBTQI+ และคนเมือง ซึ่งในเวทีเสวนาเรื่อง ‘สุขภาพจิตของ LGBTQI’ ได้รับเกียรติจาก คุณ ‘เขื่อน’ ภัทรดนัย เสตสุวรรณ คุณ ‘จิ๊บ’  ณภัค มหาอุดมพร และผศ. พญ.จิราภรณ์ อรุณากูร หรือ ‘หมอโอ๋เลี้ยงลูกนอกบ้าน’ ร่วมแลกเปลี่ยนบนเวทีนี้ 

ภายในเวลา 45 นาทีแห่งการพูดคุย อัดแน่นไปด้วยเรื่องเล่าจากประสบการณ์ตรงของผู้ร่วมเสวนา จากการยอมรับตัวเอง ที่นำมาสู่การเปลี่ยนแปลงสู่ความมั่นคงภายในจิตใจ และแนวทางของการสร้างพื้นที่ปลอดภัยให้สังคม ซึ่งเราขอยกเนื้อหาสำคัญบนเวทีเสวนามานำเสนอ เพื่อให้ทุกคนได้มีส่วนร่วมของการสร้างความตระหนักรู้ด้านสุขภาพจิตไปด้วยกัน

2) เมืองใหญ่ สุขภาพใจจึงสำคัญ คุยเรื่องสุขภาพจิตของคนกรุง (Urban Mental Health) เพื่อสร้างกรุงเทพที่ดีกว่าเดิม 

ทาง Tampopo ยังได้มีโอกาสเข้ารับฟังการเสวนาโดยคุณศานนท์ หวังสร้างบุญ รองผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร คุณอมรเทพ สัจจะมุนีวงศ์ และดร.นพ.วรตม์ โชติพิทยสุนนท์   ได้ร่วมกันพูดคุยถึงประเด็นสุขภาพจิตของคนกรุงเทพ (Urban Mental Health) เพื่อสร้างกรุงเทพที่ดีกว่าเดิม โดยเปิดมุมมองให้ผู้ที่ได้ฟังเกี่ยวกับความเป็นเมืองมีผลต่อสุขภาพจิตของคนที่อยู่อาศัยอย่างไร แล้วเราจะก้าวผ่านปัญหาสุขภาพจิตท่ามกลางเมืองใหญ่นี้อย่างไรได้บ้าง ซึ่งเราก็ได้เก็บเกี่ยวเนื้อหาดีๆ มาสรุปนำเสนอให้ทุกท่านได้ติดตามไปพร้อมๆ กัน เพื่อเป็นแนวทางในการสำรวจตัวเอง คนใกล้ชิดและมองหาทางออกให้เมืองของเราไปด้วยกัน

ช่างแม่งงงง ศาสตร์ของการช่างแม่ง “ช่างแม่ง” อุ๊ย!!!! ฟังดูก้าวร้าวจัง แต่คำนี้อาจจะเปลี่ยนชีวิตใครบางคนให้ดีขึ้นได้เลยนะ…จนขนาดมีปรัชญาและศาสตร์ว่าด้วยการช่างแม่งช่างมัน ออกมามากมาย…ถ้าเราตีความง่ายๆตามหลักพุทธศาสนา อาจจะเรียกว่าการปล่อยวางนั่นเอง … เพราะมนุษย์ถูกออกแบบมาให้แคร์เรื่องรอบตัวมากเกินไป ดังคำกล่าวของ มาร์ก แมนชั่น…ซึ่งในชีวิตคนเรานั้นมันมีแค่เรื่องจำเป็นและไม่จำเป็นต้องแคร์ เราไม่จำเป็นต้องแคร์ทุกเรื่อง ทุกเหตุการณ์ โดยเฉพาะคนในยุคปัจจุบันที่ถูกฟีตข้อมูล ข่าว เทรน ต่างๆตลอดเวลา ทำให้เราอาจจะเผลอเครียดกับส่วนเกินในชีวิต จนส่งผลต่อนิสัย อารมณ์ ความคิด บุคลิก ยกตัวอย่างเช่น สั่งอาหารออนไลน์ไป พนักงานจะลืมเอาช้อนกับซอสพริกที่ฉันขอใส่มาไหม …รูปที่ฉันฟีตไปเมื่อเช้า เพื่อนฉันกดไลท์กี่คนแล้วอ่ะ…ทุกอย่างดูหยุมหยิม ไปหมด…งั้นเราควรต้องมา”ช่างแม่งบ้างเห้อออ” แล้วเรื่องอะไรควรช่างแม่งบ้าง… 1.ช่างแม่ง เรื่องที่ควบคุมไม่ได้…ฝนจะตกฟ้าจะร้อง แมวจะออกลูกแปดขา คือมันเกินความควบคุม เราก็แค่รับมือ ยิ้มอ่อนแล้วช่างแม่ง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด 2.ช่างแม่ง เรื่องที่ไร้สาระ ไม่เกิดประโยชน์กับชีวิต….บางเรื่องรับรู้ไปก็ไม่มีผลกับชีวิตเราเช่นข่าวดาราตีกัน ด่ากัน ถ้าจดจ่อจนเกิดอารมณ์ร่วม ครุ่นคิด บางครั้งก็ทำให้จิตใจเราแย่ลงไปได้ 3.ช่างแม่ง เรื่องที่เราต้องฝืนใจ ยกตัวอย่างถ้าคนในสังคมกำลังฮิตกับเทรนการไปเที่ยวแบบนอนป่า แคมป์ปิ้ง แต่เราไม่ชอบบุกน้ำลุยไฟ ก็เพิกเฉยสะ นอนดูทีวีอยู่บ้าน ก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือนร้อน 4.ช่างแม่ง เรื่องที่ไม่มีอะไรดีขึ้น คือเราพยายามจนสุดทางแล้ว แต่ผลลัพธ์ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง เราก็ควรปล่อยวางสะ เครียดไปไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ช่างแม่ง อาจจะฟังดูง่ายแต่จริงๆทำยากอยู่เหมือนกัน เพราะบางครั้งพอเราโตขึ้น เราต้องฝืนทำ ฝืนเป็น ในเรื่องที่เราไม่ได้อยากทำหรืออยากเป็น แต่ถ้าเราฝึกบ่อยๆ เช่นการแยกแยะ ให้ความสำคัญกับเรื่องที่สำคัญจริงๆ กับคนที่ไม่ทำให้เราเจ็บปวดยอมรับในตัวตนของเรา ว่าคนเราล้วนไม่เพอร์เฟค ปฏิเสธและยอมรับการถูกปฏิเสธให้เป็น เราก็จะใช้คำว่า ช่างแม่ง เพื่อปลดล็อคความคิด แล้วมุ่งหน้าพัฒนาตนเอง ความสุขจากความคิดก็จะเพิ่มขึ้นค่ะ

Holistic happiness นิยามความสุขของแต่ละคนแตกต่างกันไปตามบริบทในชีวิต แต่ก็คงหนีไม่พ้นกินอิ่มนอนหลับสุขภาพดีมีตังค์ใช้ แต่ความจริงคือชีวิตมันไม่ได้ถูกออกแบบมาให้มีแต่ทางตรงไปถึงความสุขอย่างง่ายดายเหมือนกันทุกคน แต่ละคนมีทั้งทางแยกทางเลี้ยว อุปสรรคสารพัด ที่ทำให้ชีวิตต้องต่อสู้กับความทุกข์อยู่บ่อยๆ บางครั้งเราก็สามารถข้ามผ่านมันไปได้ แต่บางครั้งเราเองอาจจะต้องใช้ตัวช่วยเพื่อดึงรถที่ติดหล่มความทุกข์ ให้เลี้ยวเข้าเลนเดิมของชีวิต Holistic happiness ความสุขแบบองค์รวม จากการบำบัดรอบด้าน เพื่อให้เกิดความสุขจากตัวเรา…

ความสุขในนิยามของ Tampopo คือการบำบัดกายบำบัดใจแบบคู่ขนาน ความสุขที่แท้จริง จากการได้รับการแก้ไขอย่างตรงจุด ด้วยทีมแพทย์ นักจิตวิทยา นักบำบัด ผสานรวมกับเทคโนโลยีที่ทันสมัย กับผลลัพธ์ที่น่าพึ่งพอใจ…ให้ทุกคนสามารถมีความสุข รักตัวเอง และใช้ชีวิตในอย่างที่อยากเป็น ความสุขที่เกิดจากภายในส่องประกายสู่ภายนอก